Πολιτιστικός Σύλλογος ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ

Τούτες τις άγιες μέρες του δωδεκάμερου, κάθε χρόνο πόσες αναμνήσεις ξυπνούν σε μας τους μεγαλύτερους!

Είμαστε η γενιά που έζησε τα πολύ ωραία ήθη και έθιμα της Θράκης, που τα αφήσαμε για άλλα ξενόφερτα.

Κάθε χρόνο λοιπόν αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια, που φτωχά μεν αλλά ξένοιαστα. Δεν έχω βέβαια να θυμηθώ ούτε τα δώρα, ούτε τα παιχνίδια ή τα ακριβά ρούχα. Όχι, τίποτε απ’ όλα αυτά. Θυμάμαι όμως πως έζησα έντονα τις πολύ ωραίες μας συνήθειες.

Στολίζαμε κι εμείς δένδρο που το κόβαμε μόνοι μας απ’ το δασάκι του Αετοχωρίου, όσο κρύος κι αν ήταν ο καιρός. Ήταν ένα κλαδί κέδρου (αρδίτσι όπως το λέγαμε). Και τι στολίδια Θεέ μου! Βαμβάκι και λίγα φρούτα, από τα λιγοστά που υπήρχαν στο σπίτι.

Παρακολουθούσαμε και το σφάξιμο του γουρουνιού που σχεδόν σ’ όλα τα σπίτια γινόταν. Το βράδυ της παραμονής βγαίναμε να καλαντίσουμε. Όλα τα παιδιά της γειτονιάς μαζί. Και η συγκομιδή πλούσια. Κάστανα, σταφίδες, σύκα, καρύδια, κανένα μανταρίνι και πολλά ξυλοκέρατα (χαρούπια). Η μοιρασιά γινόταν στα σκοτεινά και ώσπου να φτάσουμε στο σπίτι τα είχαμε φάει όλα. Τα μικίκια (λουκουμάδες) ήταν το γλύκισμα των Χριστουγέννων.

Με τα χέρια γεμάτα μικίκια έτρεχα στο αλανάκι της γειτονιάς για να δω τα παλικάρια και τις κοπέλες του χωριού να χορεύουν με τραγούδια. Τι ωραία χρόνια! Ομαδικό γλέντι από παιδιά, νέους και ηλικιωμένους. Θυμάμαι τα τραγούδια τους «ήμασταν πέντ’ έξι νταήδες» και «τσαλιά και αγκάθια πάτησα ραντουλε».

Την Πρωτοχρονιά ο Αη-Βασίλης δεν ερχόταν στα σπίτια μας. Ήταν κι αυτός φτωχός. Μετά την εκκλησία μας περίμενε το πλούσια στρωμένο τραπέζι της Πρωτοχρονιάς. Η πίτα με τα σημάδια. Δηλαδή η μάνα μας έπλαθε φύλλα και γύρω από το ταψί ανάμεσα στα φύλλα έβαζε ένα κάρβουνο που όποιος το τύχαινε θα άναβε τη φωτιά, καλαμπόκι που θα τάιζε τις κότες και πολλά άλλα. Το βράδυ ο παππούς μ’ έπαιρνε μαζί του στις βίζιτες.

Συγκεκριμένα θυμάμαι έντονα τη βίζιτα στον μπάρμπα Βάσιω το Ντεφίδη. Καθόταν όλοι γύρω στους καναπέδες ή κάτω στις μαξιλάρες. Έτρωγαν κι έπιναν με τραγούδια και χορούς. Στην πρώτη θέση τα θρακιώτικα κάλαντα με παινέματα για τον νοικοκύρη, την κυρά και τα παιδιά. Μια γεύση από τα κάλαντα εκείνα που μου έμεινε στο μυαλό είναι:

Βασίλη μ’ ξέρεις γράμματα πες μας την αλφαβήτα. Και στο ραβδί τ' ακούμπησι να πει την αλφαβήτα κι του ραβδί τ' ήταν ξηρό πράσινα βλαστάρια απόλκει.

Αυτά ήταν μερικά από όσα έζησα στα παιδικά μου χρόνια τις άγιες αυτές ημέρες.

Τι ωραία χρόνια αλήθεια!!!

Τι δεν θα ‘δινα να ξαναρχόντουσαν πίσω!